واکنش‌های تراکمی نانوکامپوزیت‌های پلی‌یورتان- ایمید نشأت گرفته از سطح سیلیکا

افزایش پایداری گرمایی پلی­یورتان­ها (PUs) به خاطر خواص عالی مکانیکی و فیزیکی خوبی که دارند بر توسعه کاربردهایشان خواهد افزود. در این تحقیق اصلاح ساختار شیمیایی، با وارد کردن گروه ایمیدی در ساختار زنجیر افزاینده، و افزودن هم­زمان برخی نانوذرات باعث ارتقاء مقاومت گرمایی ترکیب نانوکامپوزیت پلی یورتان سیلیکا حاصله می­شود. در ابتدا، دی­اُل حاوی گروه ایمید به عنوان یک مونومر ساخته شد. پیش­ساز ­نانو ذرات سیلیکا (TEOS) در روش سل-ژل برای شروع یک پلی­مریزاسیون خاص که نشأت گرفته از سطح نانوذره باشند، مورد استفاده قرار گرفت. محلول دی ایزوسیانات، مایع یونی و SiO2 در یک بالن در حمام سونیک مخلوط شدند. پلی یورتان اطراف نانوذره سیلیکا در یک واکنش بسپارش بین مقادیر مختلف دی­اُل­ها و دی ایزوسیانات­ها به صورت هسته-پوسته تشکیل شدند. پایداری گرمایی کامپوزیت حاصله چندین برابر پلی یورتان­های مربوطه می­باشند بدون این­که کاهش قابل ملاحظه­ای در خواص مکانیکی آن­ها ایجاد شود. طبیعت آلی – معدنی مایع یونی باعث توزیع مناسب نانوذرات در پلی یورتان می­شود. نانوکامپوزیت­های پلی یورتان/ سیلیکا مقاومت گرمایی قابل ملاحظه­ای را از خود نشان دادند. خصوصیات آن­ها توسط تکنیک­های مرسوم  ,SEM TGA, TEM و DSC مورد بررسی قرار گرفتند.